Guatemala - Rio Dulce

De laatste paar dagen in Semuc Champey waren hard werken gemixt met een flinke dosis plezier. Na een goed gesprek met Golan werden we gelukkig weer gesetteld in een bed en kregen we minder verantwoordelijkheid. In ons gesprek was ik compleet eerlijk tegen hem, wat hij erg waardeerde, en hij gaf me zowaar gelijk – het probleem ligt bij hem, maar dat betekend niet dat hij ons minder waardeert. Oud & Nieuw vierden we in onze bar met een klein maar zeer gezellig groepje mensen die stuk voor stuk gegarandeerd dronken naar bed zijn gegaan. Max heeft met behulp van de nachtwachten Carlos en Domingo een heuze vuurwerkshow afgestoken vanaf het volleybalveld en Golan en Max stonden vlak daarvan vanaf de bar champagne te spuiten over het dansende publiek. Zelfs enkele meiden uit de keuken dansten mee en hadden ook een behoorlijke slok op - te grappig om te zien. 

Het begin van het nieuwe jaar was een serie van toeristische activiteiten voor ons. Op 1 januari lagen we in de regen op het kleine strandje naast de rivier. We zijn nog een keer naar Semuc Champey geweest (minus de Mirador) en we hebben de grotten van Las Marias bezocht. Max is van de brug gesprongen, maar toen een Engels meisje dit na deed schoot haar schouder uit de kom, wat voor een panisch moment zorgde. De grotten van Semuc waren gewoonweg gekkenwerk. Veiligheid staat in Guatemala niet heel hoog op het lijstje. We werden in een tour gepropt met 25 andere mensen en 2 gidsen. Iedereen kreeg een kaars en het enige wat ik er echt  bewust van meekreeg was niet weten waar we heen gingen of wat we gingen doen of überhaupt waar we waren, klimmen, zwemmen en springen in het pikkedonker (want natuurlijk overleeft zo’n kaars al dat water niet) – geen gids gezien. Na een flinke klap met mijn oog op een rots was ik er wel weer klaar mee, maar gelukkig was dit al bijna aan het einde.

Golan en Eitan lieten ons gaan op 3 januari met een flinke envelop met 1000 quetzales (ongeveer €100) nen deze zin “we did/do love you always!”. Drie kwartier terug door de jungle richting Lanquin konden we helaas geen gedag zeggen tegen Eitan’s vrouw Gülay en haar twee kinderen, met wie we toch wel een hechte band hebben opgebouwd, want zij lagen nog te slapen. De shuttle naar Rio Dulce was echt de meest oncomfortabele rit die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Zelfs de rit van Cayo Coco naar Havana met voedselvergiftiging was beter. Al m’n ingewanden werden door elkaar geklutst op de paar uur durende hobbelige weg tot we eindelijk weer de bewoonde wereld bereikten (te merken aan de plotselinge overgang van “geen weg” in asfalt). Desalniettemin was het een prachtige tocht omringd door natuur, natuur en nog meer natuur. Pas aangekomen in Rio Dulce kwam ik erachter dat ik een tweede voedselvergiftiging opgelopen had, waarschijnlijk van de tortilla’s die verkocht werden bij de ingang van Semuc. Alles eruit gegooid bij café Bruno alwaar we werden opgepikt door een klein bootje om ons naar ons prachtige hotel Casa Perico midden in de mangrove te brengen.

De omgeving van Rio Dulce lijkt veel op een combinatie tussen Belize en Cuba. Je merkt aan veel dingen dat je je weer in Cariben gebied bevindt. Aan de ene kant lijkt het welvarender door het bruisende leven in de straten, maar aan de andere kant ook armer door het vele bedelen. Verder is het gewoon “viva la vida tranquila”. Bijna alles hier gebeurt per boot – even een belletje vanuit een café en hup daar is de boot die je naar je bestemming brengt. Na de hectische drie weken Semuc Champey hebben Max en ik hier de eerste dag allen maar puur genoten. We zijn met een pendelbusje waar in Nederland 5 mensen in passen maar hier op de een of andere manier 15 richting El Paraiso in El Estor gegaan – een van de warme watervallen ter wereld. Wauw, echt niet normaal je zwemt gewoon onder een douche. Er waren bijna geen toeristen, alleen locals in grote groepen die aan het picknicken en zwemmen waren. Echt een ervaring rijker! Natuurlijk werden we er weer ingeluisd met een ongevraagde gids die we moesten betalen, maar deze dag deden we gewoon “loco” en kon het ons allemaal niets schelen. Na een heerlijk coronaatje met uitzicht over El Gofete nog een snelle trip richting El Castillo de San Felipe, waarna we echt oprecht heerlijk hebben gegeten bij Casa Perico met een volle fles wijn (die ondertussen wel leeg is).

Onze volgende stop is Livingston in Guatemala – het plan is om vanuit hier de grens over te steken naar Honduras richting het eiland Utila. Van Max en mijn familie hebben we een flink potje centen gekregen voordat we op reis gingen en voor kerst, en hiervan wil Max z’n duikbrevet gaan halen en wil ik mee met een boot op zoek naar whalesharks. We houden jullie op de hoogte! Heel veel liefs <3