Colombia - towards the end

Cartagena schept een beeld van Colombia die totaal niet klopt met de rest van het land – als je hier je Colombia reis begint begrijp je wat ik bedoel. Het is een oude piratenstad met een prachtig oud stadscentrum vol gekleurde huisjes, bloemen en prachtige gebouwen. De mensen zijn donker en Caribisch. Samen met Sam, Danielle en Gary van de zeilreis hebben we alles ontdekt en bekeken in drie dagen tijd. Overdag was het soms zo warm dat het bijna niet te harden was, dus veel hebben we niet gewandeld maar gelukkig is Cartagena niet zo groot. Een museumpje hier, een terrasje daar, en natuurlijk lekker lokaal eten. De stad staat wel bekend om toeristen in combinatie met drugsproblemen. We hadden al van twee medereizigers van te voren verhalen gehoord over dat drugsdealers hun dwongen om cocaïne t.w.v. 400 dollar te kopen. Toen wij er rondliepen werden we ook vaak aangesproken of nageroepen met de woorden “coca, marihuana, Bob Marley?”, maar we hebben deze personen straal genegeerd. Sam had helaas minder geluk toen hij ’s avonds met een vriend over straat liep en werd aangehouden door twee agenten. De vriend moest doorlopen en Sam’s zakken werden binnenstebuiten gekeerd door de eerste agent – deze vond geen drugs. Toen stapte de tweede agent naar voren en begon Sam te fouilleren en haalde zo een zakje cocaïne uit Sam’s broekzak. Vervolgens werden de handboeien en zijn eigen portemonnee omhoog gehouden en mocht hij kiezen – wat een narigheid.

Na heel wat gehannes met vliegtickets, bus tickets, geen vliegtickets, toch maar de bus verlieten wij het prachtige Cartagena met twee gezichten in ruil voor Medellin. Om bij het busstation te komen moesten we eerst een uur met de lokale bus, dus Cartagena bleek toch groter dan het toeristenoog reikt. Hier zie je het verschil met het toeristische gedeelte en het “echte” Colombia. In het oude stadsgedeelte vind je vooral voor mooie gebouwen, leuke winkeltjes en musea, maar buiten dit centrum leeft iedereen op straat tot ’s avonds laat. De straten zijn vol kraampjes met verse groenten en fruit, gebraden kippetjes, pizzapunten, ordinaire kleding, mannen die domino spelen en tientallen mensen – maar geen toerist te zien. Colombia is echt een gigantisch land en daar kwamen we achter toen onze eerste busrit alleen al 12 uur duurde.

Medellin is in de laatste 15 jaar uitgegroeid van Hoofdstad van de Drugs tot moderne, gezellige, sfeervolle stad. We sliepen in de populaire backpackerswijk Poblado waar iedereen tot diep in de nacht op terrasjes bier drinkt onder verlichte bomen in leuke straatjes. Samen met twee Australische meiden Justine en Marlee gingen we op een tour naar het twee-uur verderop liggende dorpje Guatape. Het hele gebeuren bleek uiteindelijk een van die tours te zijn waarbij een horde toeristen de gids met het rode bord op de voet volgt terwijl ze door vier verschillende dorpjes heen scheuren. Wij kregen na ons ontbijt Marinilla, Peñol en Guatape voorgeschoteld. Guatape is waar we het voor deden; een kleurrijk dorpje met een goede sfeer en de grote toeristische trekpleister La Piedra del Peñon. Sommige zeggen dat het een meteoriet is, anderen geloven dat de rots omhooggeschoten is uit de aarde. Wat het ook is, het heeft 759 traptreden en eenmaal bovenaan een gigantisch mooi uitzicht over een soort Teletubbie-achtig landschap van heuvels en waterwegen. Nadat we onze gids met het rode bord een boot op gevolgd waren voor een cruise met een reggaetondansvloer op het dak konden we weer moe maar voldaan terug naar Medellin ons bedje in.

San Gil was de volgende halte – weer 12 uur in de bus. Het stadje is niets bijzonders maar het is omringd door natuur en het barst er van de adrenaline activiteiten. Max had een camping gevonden net iets buiten de stad waar we de eerste twee nachten in een yurt sliepen en ’s ochtends een uitzicht over de bergen hadden. De eigenaren Justin en Andrea waren heel behulpzaam, zeker toen bleek dat we door Semana Santa (holy week/pasen) nergens anders meer heen konden op weg naar Bogota omdat alles volgeboekt was door vakantievierende Colombianen. Zo ook de camping, maar Justin vond nog een slaapplek voor ons onder een plastic zeil met een matras op de grond en een muggennet. Het was een magische ervaring om zo te slapen en we waren helemaal één met de natuur. ’s Avonds werd het kampvuur hoog opgestookt en werden de wortels en verse kruiden uit de moestuin geplukt voor het avondeten. Overdag kon je heerlijk luieren in de hangmatten of het schattige dorpje Barichara bezoeken dat om de hoek lag (trouwens, Guatape en Barichara vechten om de titel mooiste dorpje van Colombia – wij stemmen op Guatape). Max en ik zijn uiteindelijk bijna een week op de camping gebleven, want het is echt een plek om jezelf te verliezen en voor een hele lange tijd te blijven.

Terug naar het begin van de vorige alinea: adrenaline! Als ik m’n verhaal met het woord adrenaline begin en vervolgens alleen maar over een rustgevende natuurcamping praat worden jullie natuurlijk nieuwsgierig naar wat ik bedoel. Rondom San Gil kun je op een avontuurlijke tocht door de canyon, raften, langs een touw een hoge waterval beklimmen, wandelen, zwemmen en… paragliden. Dát is wat wij deden. Eenmaal boven op de berg was ik toch wel een klein beetje nerveus, zeker toen Max eerst moest en ik in m’n eentje achterbleef. Ik zag Max en de jongen aan wie hij vastgeketend zat gelijk heel hoog wegvliegen en toen mijn naam werd geroepen en ik in mijn tuigje werd gehesen en twintig kilo in m’n schoot geworpen kreeg als extra gewicht volgden mijn vliegmaatje Jorge snel. We gingen heel hoog en je kon mijlenver zien. Links lagen de velden van de boeren, rechts strekte een bos zich uit en recht voor ons een gigantisch ravijn. Toen we voor mijn gevoel bijna niet meer hoger konden cirkelde Jorge de vlieger in snelle rondjes naar beneden waardoor wij horizontaal kwamen te hangen en met giga snelheid op de grond afgingen, maar vlak boven de boomtoppen trok hij ons weer recht en vlogen we rustig verder. Het duurde maar 12 minuten, maar het was echt een mega ervaring. Max en zijn vliegbuddy Alex zijn zelfs twee keer van heel hoog naar laag gecirkeld, de mazzelaar!

We zijn nu in Bogota (weer 8 uur verder met de bus) in een hostel met de lekkerste en dikste dekens die ik ooit heb gezien. Bogota is koud, vooral ’s nachts, en helaas hebben Max en ik geen kleding voor dit soort weer. Maar de dikke dekens maken een hoop goed. Op een uur ten noorden van Bogota ligt Zipaquirá, een stadje die in het verleden het belangrijkste middelpunt van Colombia was omdat hier een gigantische zoutmijn ligt. Ik ben vergeten hoeveel jaar geleden, maar het is alweer een tijdje terug, hebben ze een kathedraal in de mijn gebouwd: Catedral del Sal. Op 180 meter diepte loop je twee kilometer door een gangenstelsel waar je u tegen zegt en kom je het ene na het andere uit de stenen gehakte kruis tegen. Er is ook een kapel en een zaal waar missen gehouden worden met een altaar en de hele mikmak. Helaas ben ik niet zo thuis in het kerkjargon, dus kan ik mijzelf niet helemaal duidelijk maken, maar het was werkelijk waar spectaculair. De Colombianen hebben de plek heel slim en speels met lichten versierd en er speelt muziek wat het geheel aan de ene kant warmer maar aan de andere kant spookachtiger maakt. Toen we aan het einde een plattegrond zagen van de mijn kwamen we erachter dat de twee kilometer die wij gelopen hadden maar een fractie van de totale grootte van de mijn is. Er zijn zelfs drie lagen nog dieper en de Colombianen winnen nog steeds zout uit de mijn door gaten de boren zó diep dat er een hele Eiffeltoren in past. De hele plek voelt onrealistisch aan, een soort buitenaardse plek op aarde, en ondanks dat Max ziek was met een hoofd vol snot zijn we heel blij dat we toch hierheen gegaan zijn.

Nou dacht ik dat de mijnen groot waren, maar de hoofdstad Bogota is volgens mij nóg groter. De stad strekt zich uit tussen de bergen op 2600 meter hoogte en beslaat een gebied waar je gemakkelijk twee uur of langer in de taxi kunt zitten van de ene naar de andere kant en waar 8 miljoen mensen een thuis hebben gevonden. Het is geen aantrekkelijke stad en we werden verwelkomd met een paar flinke regenbuien. Taxi’s brengen je gelukkig gemakkelijk overal goedkoop naar toe, dus we hebben een flink deel van de stad kunnen zien. Museo del Oro en Museo Historico Policía waren voor de verandering twee musea waar we het wel naar ons zin hadden. Vanaf de berg Montserrate waar we met een kabeltreintje naartoe getakeld werden hadden een prachtig uitzicht over de hele stad en scoorden we nog wat souvenirs. De Amerikanen Sam en Sam hielden ons gezelschap en hadden via Airbnb een leuk appartementje met een mooi uitzicht. Hier hebben we gekookt en gedronken en spelletjes gespeeld op onze laatste avond van onze reis in dit gedeelte van de wereld.

Bijna vijf maanden samen onderweg, soms onenigheden maar voornamelijk heel veel samen genoten. Negen landen, miljoenen ervaringen en meer dan 6500 kilometer achter de rug in dit werelddeel. De route wijkt af van ons originele plan voordat we vertrokken, maar we hadden er geen moment van willen missen. Midden-Amerika is verrassend, exotisch en heeft oneindig veel bezienswaardigheden en activiteiten. De rest van Zuid-Amerika bewaren we gewoon voor een volgende reis  Vanavond vliegen we naar Barcelona, een weekje acclimatiseren in een Europese stad met alle Spaanse pracht en praal met vier vrienden die uit Nederland overkomen. Dit was het dan, ik vond het leuk om verhalen te schrijven en super dat zovele van jullie geïnteresseerd waren om het te lezen – bedankt allemaal voor jullie reacties en liefde en hasta la vista en Holanda!