Costa Rica - de grens over en onze avonturen

Eerste klas op de nachtboot naar San Carlos (Nicaragua) voor 7 dollar klonk te mooi om waar te zijn, en dat was het ook. De boot leek op een soort oude stoomboot en de sterrenhemel was prachtig, maar het was koud en je moest vechten voor een plekje op de 30 centimeter brede bankjes. Toen de vermoeidheid overnam lagen er overal mensen; op de grond, op het dek, op de bankjes. Max en ik hebben een paar uur slaap kunnen pakken voordat we ’s ochtends aankwamen en gelijk weer door gingen naar Costa Rica. Na een ontbijtje en een stempel in ons paspoort nam een klein bootje ons mee over de Rio Frio de grens over. Het ging allemaal heel soepel en vlak over de grens in het dorpje Los Chiles vertrokken de bussen alle richtingen op.

Onze eerste bestemming was La Fortuna, waar we na 28 uur reizen eindelijk aankwamen en samen met 4 andere verrezen reizigers incheckten in Cabinas Jerry. De andere 4 reizigers waren ook twee stelletjes en er was meteen een klik tussen ons en toen een touroperator ons probeerde een vulkaantour aan te smeren gingen we er gelijk voor. Met z’n zessen, nog drie anderen en een gids begonnen we de dag erna onze klim naar de top van de Cerro Chato vulkaan. Het was een leuke hike met veel afleidende factoren zoals rotsen beklimmen, liaan slingeren en leren over planten en dieren. De zon scheen volop en aangekomen op de top konden we een verfrissende duiken nemen in het groen gekleurde kratermeer terwijl we uitzicht hadden op de grotere actieve naastgelegen vulkaan El Arenal – een heel bijzondere ervaring. De tour eindigde met een drankje in de natuurlijke hotsprings, of eigenlijk was een meer een warme rivier, waar we alle aarde en zweet en inspanning van ons af konden wassen en konden ontspannen in het donker met stoom en kaarsen overal om ons heen.

Maar het hoogtepunt van Costa Rica was voor ons het vrijwilligerswerk aan de Caribische kust, een cadeautje en een droom die we konden waarmaken door gulle giften. Bedankt Papy & Mamy, Antoinette & Menno, Christine & Pierre, Michel & Jacqueline, Carla & John – dit verhaal is voor jullie:

La Tortuga Feliz is een non-profit organisatie gespecialiseerd in de instandhouding van bedreigde zeeschildpadden. Het ligt op een eiland aan de Caribische kust van Costa Rica, La Barra de Pacuaré en grenst rechts aan de rivier Pacuaré en links aan de Laguna Perla. Het was niet moeilijk om er te komen vanaf San José door de duidelijke instructies die we van te voren hadden ontvangen, en we zijn super trots om onderdeel te zijn van het eerste vrijwilligersteam van het seizoen. (San José kan ik niet veel over vertellen behalve dat het er barst van de fastfoodketens en we een leuk marktje hebben bezocht). Samen met Geraldine (Nederlands, woont in Canada), Olav (Nederlands, woont in Mexico), An-Sofie (Belgisch), Kat (English), en Yonathan (Israeli, woont in New York) patrouilleerden we een week lang elke nacht 12 kilometer over het strand op zoek naar Leatherback Seaturtles die hun eieren legden.

Leatherbacks zijn gigantische schildpadden, de grootste, wel 2 meter lang, maar helaas zijn er veel bedreigingen zowel natuurlijk als menselijk. Bij La Tortuga Feliz werken de vrijwilligers samen met wetenschappers om zoveel mogelijk eieren te redden en de omstandigheden optimaal te maken voor het uitbroeden. Overdag werkten we in de “broederij” waar we 1 meter diepe geulen uitschepten en al het zand werd gezeefd en ontsmet met bleek. ’s Nachts patrouilleerden we op het strand met lokale gidsen in de hoop als eerste bij de leatherbacks te zijn. Er lopen namelijk ook veel stropers rond en om het veilig te houden is er een strikt geen confrontatie beleid en krijgt degene die als eerste bij de schildpad is de eieren. In 7 nachten hebben Max en ik drie leatherbacks gezien, waarvan er bij twee al een stroper stond. Dit geeft een heel dubbel gevoel omdat het illegaal is, omdat je heel hard werkt om die eieren te pakken te krijgen en omdat je er helemaal niets aan kunt veranderen. Ook al vonden we niet elke nacht een schildpad (omdat het het begin van het seizoen was) waren de nachtelijke wandeling altijd prachtig. Op een enkele tropische regenbui na hadden we elke avond zicht op de maan die de golven oplichtte en vuurvliegjes dansten om ons heen. We plukten kokosnoten van de bomen, sloegen ze kapot en dronken het sap om de dorst te lessen. Onze laatste nacht regende het dat het goot, maar bingo! Ons team vond de eerste leatherback met de eerste eieren voor de broederij. De gids ving de eieren op in een zak en wij maten en inspecteerden het dier en noteerden alles. Vervolgens liepen we zo’n 5 kilometer heel voorzichtig en ongemakkelijk terug door de stromende regen met de zak eieren, zodat we ze veilig konden begraven in de broederij, die sinds het moment dat we ze begraven hadden 24/7 bewaakt wordt tegen honden, krabben en stropers.

Het is echt een machtig gevoel om je eerste leatherback te zien en aan te raken (uiteraard met handschoen). De week verliep echt perfect voor ons met op onze laatste patrouille avond de eerste eieren van het seizoen die we zelf mochten begraven. Iedereen van La Tortuga Feliz vond het spannend en het voelde net alsof we met z’n zevenen kersverse ouders waren geworden. Helaas komen ze pas uit rond 15 mei, dus kunnen we daar geen getuigen van zijn, maar toch voelt het goed. De hele organisatie is goed geregeld. We hadden prima bedjes en de gastheer Robert kookte drie keer per dag creatieve en uitstekende maaltijden, en iedereens bordje ging elke keer helemaal leeg. We zijn een week op het eiland geweest in de jungle en de tijd vloog voorbij, maar het voelt toch alsof we er langer zijn geweest. We leerden wat locals kennen door de patrouille en Señor Carlos de buurman kwam elke avond kaartspelletjes spelen. Honderden en honderden vlinders vlogen elke dag de hele dag over het terrein van zuid naar noord en er schijnt een krokodil in de rivier achter het terrein te wonen, maar die hebben we niet kunnen spotten. Enkele luiaards, dikke padden, grote spinnen, grappig gekleurde krabben, slingerapen, brulapen en capucijner aapjes en duizenden vogels kunnen wel toegevoegd worden aan ons “wildlife” lijstje. Op maandagochtend 9 maart om half 6 ’s ochtends een snelle boottocht door de jungle terug naar de bewoonde wereld onder het luid gebrul van ontwakende brulapen en we waren weer op weg.

Onze laatste stop voor de grens van Panama is een kleurrijk Caribisch stadje genaamd Puerto Viejo de Talamanca. Het warme water in de douche en een lange siësta brachten ons weer tot leven en als de zon morgen schijnt gaan we naar een stuk strand Punta Uva waar het koraalrif vlak voor de kust ligt. Het is tijd om ons snorkelequipment onder in de tas weer eens tevoorschijn te halen en meer exotische dieren aan onze lijst toe te voegen.