Guatemala - 3 weken Semuc

Door het geweldige internet in de jungle is er iets mis gegaan met mijn vorige verhaal van voor Oud&Nieuw, dus dit is de aangepaste versie. We zijn nu drie weken aan het werk in Greengo’s Hotel midden in de jungle. Greengo’s is onze eerste plek waar we vrijwillig werken in ruil voor eten en onderdak, maar hoe meer dagen er verstrijken, hoe meer het ons tegenstaat. Helaas is onze eerste workaway ervaring niet zo positief.

De eerste week begon leuk en hoopvol. Het is hier heerlijk weer en we werden meegenomen river tubing met een grote groep Fransen en mochten met de baas mee naar Cobán om inkopen te doen. In Lanquin is er een grot waar de vleermuizen je rond zonsondergang letterlijk om de oren vliegen als je in de uitgang staat. Dit was echt heel erg cool. De baas, Golan, is een Israeliër en het hotel bestaat pas 10 maanden. Hij heeft het prachtig gebouwd in een jaar tijd, het is nummer 1 op Tripadvisor en er komen steeds meer boekingen. Toen wij aangaven dat wij wel graag iets wilden doen met de bar (waar niets mee gebeurde op het moment dat wij aankwamen), was hij erg enthousiast en meegaand en bood hij ons 10% van de omzet aan. Max en ik waren gelijk nog gemotiveerder om er echt een plek van te maken waar mensen lekker kunnen genieten met een drankje, boekje, of als de sfeer goed is lekker dansen. Helaas zijn we er achter gekomen dat Golan en wij niet op dezelfde pagina zitten wat betreft het werk en de verantwoordelijkheid. Hij verwachtte van ons naast de bar (die soms tot in de late uurtjes open is) ook alle restaurant klusjes en andere losse taken. We maakten dagen van 7 uur ’s ochtends tot na middernacht. Je kunt merken dat Golan niet gewend is om met vrijwilligers te werken en vooral voor mij werd het elke dag vervelender om aan de bak te gaan. Nadat we uit onze kamer moesten en van bed naar bed werden geslingerd en niet eens normaal tijd hadden om zelf avond te eten en een aantal avonden hongerig en doodmoe naar bed gingen had ik het helemaal gehad. Ik vind dat als je zo veel en hard werkt als vrijwilliger, je op z’n minst een fatsoenlijke slaapplek en tijd om te eten mag verwachten.

Er is denk ik ook een cultuurverschil. Golan vroeg aan Max om mee te gaan naar Cobán de tweede keer, en aan Max om mee te gaan op de tour, terwijl ik achterbleef in het hotel met computerklussen (onmogelijk zonder elektriciteit en internet – duurde uren) en zwoegen in het restaurant. Ik voelde me steeds meer gevangen in de jungle, want zodra je een paar vrije uurtjes hebt is er letterlijk niets wat je kunt doen en nergens waar je naartoe kunt. Het is zo ontzettend afgelegen, ik kan niet eens normaal contact hebben met mijn ouders. Ik heb voor Oud&Nieuw twee nachtjes in Lanquin geslapen, waar de vrouw van de manager Eitan met hun twee kinderen woont. Het was fijn om even niet elke dag wakker te worden met de luide stem van Golan dat over het hele terrein schalt, maar echt ontspannen was het niet met twee super verveelde kinderen en een miserabele vrouw die vast zitten in het huis in Lanquin.

We hebben een goed gesprek met Golan gehad, waardoor we erachter kwamen dat hij echt compleet anders nadenkt en ons bar werk zowat niet waardeert en dat als “fun and games” ziet, hebben we besloten gelijk in het nieuwe jaar te vertrekken. Hij begreep en accepteerde alles. We kregen minder taken en meer complimentjes. Ik denk dat hij het ergens toch wel jammer vindt om ons te zien gaan, maar het is tijd voor een nieuw avontuur.

Terugdenkend aan de Semuc Champey is gelukkig niet alleen maar kommer en kwel. We hebben veel locals leren kennen en hebben vooral veel lol gehad met de lokale kinderen. Ze proberen ons nog steeds elke dag over te halen om chocola te kopen (“Amigos, chocolate? Tres por cinco!”), ondanks dat ze ondertussen wel weten dat ik een allergie heb en Max geen chocola meer kan zien. De volwassenen zijn anders. De meeste vrouwen lijken niet eens Spaans te kunnen spreken – alleen de oude Maya taal Quechi – en alle mannen hebben gewoonweg teveel seksuele frustratie en zijn daardoor eerder vervelend dan gezellig. Als ik met Max was had ik geen problemen, maar als ik alleen in Lanquin of Semuc rondliep had iedereen wel een opmerking, zelfs de jongere jongentjes.

De omgeving is prachtig,  juist door de afgelegen locatie. We zijn omringd door heuvels, regenwoud en maisvelden waar ’s ochtends de wolken tussen hangen en aan het einde van de ochtend tot het einde van de middag de zon volop schijnt. ’s Nachts zie je overal vuurvliegjes en ontelbaar veel sterren – het is net een sprookje. Naast een tarantula en enkele hagedissen en kakkerlakken hebben we helaas weinig dieren gezien. Ik denk dat ze diep in de jungle verstopt zitten, want je kunt ze wel horen. We hebben veel andere reizigers leren kennen door het werk in de bar, wat ons heel wat handige adresjes voor de rest van onze reis heeft opgeleverd. Onze eerstvolgende stop wordt Rio Dulce op 3 januari, waar we van plan zijn om helemaal niets anders te doen dan te relaxen. Ik denk dat we wel weer verder zoeken naar een andere workaway, maar dan eentje in een stad waar iets te doen valt en dan maken we van te voren goede afspraken over het werk en de verantwoordelijkheid. We hebben dat wel van Greengo’s geleerd.

Feliz año nuevo!!!!!!!!!