Belize - San Ignacio

Zoals ik in mijn vorige verhaal al vertelde is Belize echt een wereld apart tussen alle Spaanstalige landen. Iedereen praat hier rasta-Engels (Taxi, mi buddy? Ish oké, u have a nais dee!) en ze zijn stuk voor stuk vriendelijk. We waren heel blij met onze beslissing naar San Ignacio te gaan in plaats van Belize City, want ook al waren we er maar twee dagen, het voelde als weken. Na een busrit van 2,5 uur opgekropt op een klein busbankje met een volwassen man en zijn twee kinderen  in een oude schoolbus hebben we hier echt een klein stukje paradijs op aarde gevonden. Iedereen is aardig, spreekt Engels, zoekt contact en rookt wiet.

Bella's Backpackers is de naam van een ultiem relaxed hostel in het midden van het kleine maar gezellige centrum van San Ignacio. We werden heel fijn ontvangen en voelden ons meteen thuis op het dak waar enkele loungebanken en een hangmat aanwezig waren. Overal om ons heen planten, bloemen en vogels. 's Avonds is de hele stad verlicht met gekleurde lampjes en lampionnen, maar misschien is dit wel voor de kerstperiode. We hadden een tour geboekt naar de Actun Tunichil Muknal Cave, waar we de hele dag zoet waren met wandelen door de jungle, waden door de ondiepe Roaring Creek River en zwemmen en klimmen in de gigantische Maya offer-grot. De Maya's zagen in deze grot de onderwereld en offerden hier naast eten ook mensen. Als klap op de vuurpijl lag er na een hoge klim naar de negende verdieping van de onderwereld een skelet in z'n geheel. We mochten helaas geen foto's maken omdat een Fransman 2 jaar geleden zijn camera in een andere schedel heeft laten vallen en het hele ding heeft geruïneerd. De gids vertelde dat hij er wel om heeft moeten huilen, dus vanaf toen: camera's verboden. 

Onze Gids, Aaron, wist alles over de geschiedenis en natuur van Belize en de Maya. Hij heeft ons heel veel verteld wat ik natuurlijk voor de helft alweer vergeten ben, maar het was echt heel interessant. Hij vertelde over het oude Maya rijk terwijl we door de jungle heen scheurden in z’n jeep. Wat nu een boerenerf is was vroeger een Mayadorp, en als je weet waar je naar zoekt kun je nog steeds de plekken zien waar hun huizen hebben gestaan. De huidige Belizanen zijn een mengelmoes van oude Maya, Spaanse veroveraars, Engelse piraten en Afrikaanse slaven. Ze bouwen hun huizen op palen, niet vanwege overstromingen, maar vanwege oude gebruiken en gewoonten. Ze wonen vaak met de hele familie inclusief opa en oma in een zo’n huisje. We hebben ook geleerd over een plant – Jackass Bitter – waar je thee van kunt zetten of wat je kunt eten tegen de muggen. Belize zit vol met verassingen en het is echt een aanrader om een keer te bezoeken.

Na de intensieve Cave-tour van 8 uur lang samen met een Canadees en een dikke Duitser pakten we onze tassen en vertrokken we naar een boerderij in de jungle. De eigenaresse van het hostel woont hier en had ons uitgenodigd  een nachtje in Crystal Rey te komen slapen. We brachten bier, maar niet genoeg, dus de buurman Mister Jezus werd gebeld en kwam aanzetten met z’n Belizaanse accent en een grote fles Belizaanse rum. We hebben gelachen en gepraat en naar de jungle geluisterd en werden de volgende dag wakker gelebberd door vier pitbulls en te ontbijten met fruit en koffie. Veel van ons meegebrachte ontbijt bleef er niet over met de honden Trouble, Precious, Lazy en Thicker om ons heen, maar dat maakte niet uit. Twee van de honden volgden ons op onze hike naar de Monkey Falls en vonden het heerlijk om af te koelen in het water met ons. Andere reizigers van het hostel kwamen in de middag en we hebben een rope swing gemaakt bij de rivier, gekanood en Breadfruit gegeten van de BBQ. We zijn nog bij Mister Jezus thuis op visite gegaan en hebben de Jackass Bitter thee gedronken – heads up: het is NIET te zuipen en heeft een urenlange nare nasmaak. Echt waar, we hebben zo veel gedaan, te veel om op te noemen! Ik zou nog uren kunnen schrijven, maar ik wil ook iets bewaren om te vertellen als we weer thuis zijn.

Joël en Jon reisden aan het einde van de dag met ons mee de grens over naar Flores in Guatemala. Na de grens waren we wéér 20 euro per persoon lichter, maar mochten we wel Belize uit en vervolgden we onze weg richting het prachtige door jungle omringde eiland Flores.

Ps. Ik heb Max beloofd dat ik nog iets liefs over hem zou schrijven: hij is het beste vriendje van de wereld omdat hij heel goed op mij let en elke keer mijn hand vasthoudt bij hobbelige paden of gevaarlijke klimmen. <3